Een leraar doceerde wekelijkse zijn studenten en overige aanwezigen.
Zijn sessies duurden soms wel een hele dag.
De leraar stond bekend om zijn legendarische vermogen van observatie. Hij zag dingen waarvan anderen dachten dat het onmogelijk was om alles waar te nemen.
Sommige studenten verwonderden zich daarover en vroegen zich dan ook af of hij inderdaad ook alles zou opmerken. Ze bedachten een manier om dit te testen.
In de ruimte waar de sessies plaatsvonden stonden overal honderden en honderden kleine beeldjes, prullaria etc. Op ‘n boekenplank stonden tientallen en tientallen figuurtjes.
Voor aanvang van één van zo’n sessies pakte ‘n student een beeldje van een uil en legde het op zijn zij.
Iedereen wachtte op de leraar die nog moest arriveren en ze wilden wel eens zien of het hem zou opvallen of het beeldje niet meer rechtop stond. De leraar kwam de ruimte binnen en doceerde vervolgens de gehele dag zonder dat hij iets zei over het beeldje.
Op het einde van de dag bij het verlaten van de ruimte riep hij plots: “STOP!”.
Iedereen schrok en stond verstijfd. Hij vervolgde: “.. Weet je, dat dingetje waarvan je je afvroeg of het mij zou opvallen, … het interesseert me helemaal niet …”.
Het was de leraar dus wel opgevallen. Hij wist dus dat dat niet alleen een test was, hij was ook in staat geweest om te graven in de hoofden van alle aanwezigen en te begrijpen wat ze van plan waren te doen.
Kun je je voorstellen hoe krachtig jouw communicatie is wanneer je anderen kunt ‘lezen’ als een boek. Hoe krachtig communicatie kan zijn wanneer je weet wat anderen denken wanneer je met ze praat…
Deze leraar, een briliant man, was Milton H. Erickson
[EK 2011-06]