Een meester en zijn leerling liepen over een bergpad en op een gegeven moment stopten ze.
Ze konden uitkijken over een prachtige vallei.
De zon stond gesluierd aan de hemel en kon amper door het wolkendek schijnen.
“Laten we de zon een beetje helpen” zij de meester tegen zijn leerling, die hem vervolgens verbaasd aankeek.
“Alles wat we kunnen zien en ook wat we niet kunnen zien bevat energie, zo ook wijzelf. Laten we met onze energie de wolken verschuiven zodat de zon op deze mooie vallei kan schijnen.” zij de meester. De leerling was helemaal in verwarring gebracht door de woorden van zijn meester. Hij volgde zijn meester wel want zijn meester was een wijs man.
Die vervolgde. “Sluit je ogen en concentreer je op de wolken die voor de zon hangen. Ga met je handen ernaar toe, maak je armen zolang als nodig. In je fantasie is tenslotte alles mogelijk. Dus reik tot de wolken en schuif ze naar links, rechts, boven en beneden zodat de zon vrij baan krijgt.”
De leerling deed wat zijn meester vertelde, concentreerde zich zoveel hij kon.
En warempel, alsof het gelukt was de wolken opzij te schuiven, kwam de zon langzaam maar zeker tevoorschijn en de twee konden de stralen op hun wangen voelen.
“Kijk,” zij de meester “door een beetje te geven, zul je veel mogen ontvangen…”
[EK 2011-05]