Op een dag gaf een oude, wijze professor een lezing over efficiënt tijdsbeheer.
“Laten we beginnen met een experiment” zei hij en hij haalde van onder de tafel een oude pot van aardewerk en zette die voorzichtig voor zich neer. Daarna nam hij twaalf grote stenen die hij zorgvuldig in de pot legde.
Toen deze was gevuld vestigde hij zijn blik op zijn studenten en vroeg: “Is de pot vol?”.
Iederen in de aula antwoordde: “Ja”.
De professor bukte zich opnieuw en nam een pot met kiezelsteentjes.
Minutieus goot hij ze over de grote stenen. De kiezeltjes vielen tussen de grote stenen tot op de bodem van de pot.
Opnieuw vroeg de prof: “Is deze pot vol?”.
Zijn toehoorders begrepen zijn opzet en één van hen antwoordde: “Neen, waarschijnlijk niet”.
Daarop haalde de professor van onder de tafel een zakje met zand, die hij nauwgezet in de grote pot goot. Het zand liep tussen de grote stenen en de kiezels door. En andermaal vroeg de professor: “Is deze pot vol?”.
Ditmaal schudde gans het auditorium eensgezind het hoofd. “Heel goed”, zei de professor, en alsof iedereen het verwachtte, nam hij een kan met water en vulde de pot tot de rand.
Daarop richtte de professor zich tot zijn publiek en vroeg: “Welke grote waarheid komt uit dit experiment naar voren?”.
De moedigste antwoordde: “Dat onze agenda nooit zo vol staat als we wel denken en dat er, als we het echt willen, nog altijd tijd is voor méér afspraken en méér activiteiten.”
De professor antwoordde: “Neen, U hebt het volledig mis, daarover gaat het niet. De grote waarheid in dit experiment is: als je niet eerst al je grote stenen in de pot doet, dat je ze er achteraf nooit meer in krijgt. Welke zijn de grote stenen in uw leven? Uw familie, uw vrienden, uw gezondheid? Of zijn het uw werk, uw baas, uw omzet…?”
[EK 2011-07]